دلنوشته :

پروردگارم!
قاضی تویی
کمک کن هیچ وقت قضاوت نکنیم ...

خوب یاد گرفته ایم اندازه کردن همدیگر را!
یک خط کش این دستمان !
یک ترازو آن دستمان !
اندازه می گیریم و وزن می کنیم
آدم ها را
رفتارشان را
انتخاب هایشان را
تصمیم هایشان را
حتی قضا و قدرشان را

به رفیقمان یک تکه سنگینی می اندازیم،
بعد می گوییم
خیر و صلاحت را می خواهم !
غافل از اینکه چه برسر او می آوریم !

در جمع ، هرکس را یک جور مورد بررسی قرار می دهیم
آن یکی را به ناکامی در ازدواجش
این یکی را به نوع رابطه اش
آن دیگری را...

میرویم توی صفحه ی یکی
و نوشته اش را میخوانیم می نشینیم و قضاوت می کنیم

یکی هم نیست گوشمان را بگیرد که :
آهای!
چندبار به جای او بوده ای

که حالا اینطور راحت نظر می دهی
حواسمان نیست که چه راحت با حرفی که در هوا رها میکنیم
چگونه یک نفر را به هم می ریزیم
چندنفر را به جان هم می اندازیم
چه سرخوردگی یا دلخوری بجای میگذاریم
چقدر زخم میزنیم...

>>>حواسمان نیست که ما می گوییم و رها میکنیم و رد می شویمدلی که می شکنیم ارزان نیست